شهرستان ورامین یکی از شهرستان‌های مهم و پرجمعیت شرق استان تهران است. از آنجایی‌که هزینه تامین مسکن در تهران بزرگ بسیار بالاست و همه اقشار جامعه از عهده هزینه خرید و یا حتی اجاره‌ آن در تهران برنمی‌آیند به‌ناچار به شهرستان‌های اطراف تهران نظیر ورامین، قرچک و پیشوا مهاجرت می‌کنند. البته بیشتر این افراد از طبقه ضعیف جامعه هستند که محل کارشان تهران است، اما به‌دلیل عدم توانایی در پرداخت هزینه‌های مسکن به ناچار به ورامین و شهرستان‌های اطراف آن مهاجرت کرده‌اند.

در بحبوحه تورم و گرانی‌های به‌وجودآمده، دولت به‌یک‌باره در روزی که همگان در خواب غفلت به‌سر می‌بردند و حتی رئیس‌جمهور نیز بی‌خبر بود! قیمت بنزین را به‌یک‌باره ۳۰۰درصد افزایش داد تا به قول مسئولان حق مستضعفان را از سرمایه‌دارها ستانده و در قالب بسته معیشتی به آنان پرداخت نماید که اجرای این موضوع آن هم با آن همه شتاب‌زدگی اثرات مخربی بر اقتصاد و معیشت مردم گذاشته و می‌گذارد.

بگذریم…

اجرای هر پروژه‌ای هرچند کوچک به زیرساخت‌هایی احتیاج دارد. از این‌رو، دولت باید جهت اجرای پروژه‌ی افزایش ۳۰۰درصدی قیمت بنزین نسبت به تامین زیرساخت‌های حمل و نقل عمومی اقدامات لازم را انجام می‌داد؛ درست است که افزایش قیمت بنزین باعث کاهش استفاده از خودروی شخصی می‌شود که البته کاری بسیار پسندیده و مفید جهت جلوگیری از آلودگی هواست، اما تردد در شهرستان‌هایی مثل ورامین و حومه معضلی بزرگ برای ساکنان جنوب شرق تهران شده است؛ به‌طوری که قطار محلی که روزانه فقط شش سفر از مبدا پیشوا به سمت تهران دارد قدرت پاسخگویی به حجم زیاد مسافرانی که از این مکان تردد می‌کنند، ندارد؛ چراکه در همان ایستگاه اول تا دوم ظرفیت قطار تکمیل شده و مسافران ایستگاه‌های بعدی مجبورند تا تهران ایستاده طی طریق ‌کنند.

حدود ۱۲ سال پیش کلنگ احداث خط مترو که تنها راه‌حل راهبردی حل مشکلات حمل و نقل منطقه ورامین می‌باشد زده شد، اما متاسفانه بعد از گذشت این زمان به نسبت طولانی هنوز پیشرفتی حاصل نشده و این پروژه مهم و عظیم در حد زیرسازی باقی مانده است.

در این میان، نماینده ورامین نیز جز وعده و وعید و اجرای شوی تبلیغاتی کاری از پیش نمی‌برد و سایر مسئولان هم با بهانه‌های واهی توپ را در زمین دیگری می‌اندازند؛ گاهی از نبود اعتبارات می‌گویند و گاهی هم همجواری با خطوط ریلی شرکت راه‌آهن را بهانه انجام نشدن کار اعلام می‌کنند.

با این حال، دولتی که با شعار تدبیر و امید توانسته دو دوره مسند قدرت را در اختیار داشته باشد باید به مسائلی اینچنینی توجه ویژه‌ای مبذول دارد؛ چراکه مردم متدین و انقلابی این خطه که همیشه به‌عنوان پیشتازان عرصه انقلاب مطرح بوده و هستند حق‌شان این نیست که در همه حال با تمام کمی‌ها و کاستی‌ها بسازند و زمانی که نوبت به جبران دولت می‌شود کمترین سهم ممکن را از خدمات اجتماعی دریافت نمایند.